GÖRÜŞ
İkinci şəkil

---

İnsan - İllər keçdi, əsrlər qocaldı. İkar əfsanəsi unudulmağa başladı. Qara geyimli adamlar, qara düşüncəli rahiblər, keşişlər, ruhanilər məni səninlə qorxutmağa, səninlə hədələməyə başladılar.
Səma - Kilsələrinin qüllələrini, məscidlərinin minarələrini nizə kimi sinəmə batırdılar, mənə pənah gətirdilər, məndən ümid dilədilər. Səni şükran dininə çağırdılar, İnsan. Mənə baxıb itaət etməyə, müti olmağa çağırdılar.
İnsan - Lakin mən müti olmaq üçün yaranmamışam, itaət və şükran üçün yaranmamışam. Mən düşünmək və yaratmaq üçün dünyaya gəlmişəm. Mən düşünməyə, öyrənməyə, hesablamağa başladım.
Səma - Mənə ən böyük həsrətlə baxan, görüşümə ən çox can atan, intizarımı hamıdan artıq çəkən uşaqlardır. Bütün ölkələrin, bütün xalqların, millətlərin uşaqları… Bütün illərin, bütün əsrlərin uşaqları.
İnsan - Düzdür, Səma, uşaq yaşında sənə həsədlə uzun-uzun baxır, uçurduğumuz çərpələngləri sənin həsrətinlə yükləyirik. Arxasınca baxdığımız quş qatarları… xəyalımızı qanadlarına alıb sənin uzaqlarına aparır. Gecələr yuxumuzu qaçıran ulduzlar sayrışıb bizə vüsal vəd edir.
Səma - Ancaq uşaqlar böyüyür, yaşa dolur, ailə qurur, işləyir, qocalırlar. Torpağın, Yerin qovğaları, qayğıları, işləri məni unutdurur. Onlar çərpələnglərini yaddan çıxarır, quş qatarlarını xatırlamırlar, sayrışan ulduzların dilini artıq anlaya bilmirlər. Hətta mənim mövcudluğuma və əlçatmazlığıma vərdiş edib məni düşünmürlər, unudurlar.
İnsan - Düz deyil, Səma! Belə olsaydı, insanlıq sənin görünməz nərdivanına qalxdığı bugünkü zirvəyə ucala bilməzdi. Bəşəriyyət tarixində elə uşaqlar olub ki, onlar böyüyəndə belə çocuqluq xəyallarını unutmayıblar. Sən də onları unuda bilməzsən.
Səma - Yox, mən onları unutmamışam. Yadımdadır, neçə yüz il bundan qabaq Apenin dağlarının yamaclarında iki uşaq dayanmışdı. On üç-on dörd yaşlarında iki oğlan uşağı.

Musiqi.