VƏFA
Onuncu şəkil

---

Vəfanın evi. Gecədir. Ülkər evi düzəldir.
Vəsfiyyə (daxil olur) - Ülkər xala, xoş gördük!
Ülkər - Xoş gördük, xoş günün olsun. Nə əcəb səndən, elə bir gediş getdin?
Vəsfiyyə - Səngər qazmağa getmişdim.
Ülkər - Səngər qazmağa? Abatıxeyir, sənin səngər qazmaqda nə işin vardı?
Vəsfiyyə - Ülkər xala, əhvalat uzundur. Başım daşdan-daşa dəydi, ayıldım. Vəfa gəlməyib?
Ülkər - Yox. Bir otur ağıllı-başlı danış, görək nə var, nə yox?
Vəsfiyyə - Sağ ol. Muğan müəllimgilə gedirəm. Sonra bəlkə gəldim. (Gedir).
Ülkər - Lap sirr qalası işdir. Vəsfiyyə elə bil o Vəsfiyyə deyil.
Qapı açılır. İlyas içəri girir.
İlyas - Ülkər xala, xoş gördük. Vəfa gəlmədimi?
Ülkər - Yox, ay oğul, mən də gözləyirəm.
İlyas - Çöl yaman qaranlıqdır.
Ülkər - Nə olubdur? İraq olsun. Sonra başlarına bir iş gələr.
İlyas - Eh, ay Ülkər xala, üç dəfə kəfəni yırtıb çıxan adama nə ola bilər?
Ülkər (qoynundan bir kağız çıxarıb baxır, dodağının altında mızıldayır. Yenə də kağızı qoynuna qoyur) -
Sağ gözüm sənə qurban,
Sol gözümlə dolannam.
Gözlərini silir.
İlyas - Ülkər xala, o nədir?
Ülkər - Heç.
Çöldən səs gəlir. Bahadır Vəfa ilə içəri girir.
Vəfa (əsgəri qayda ilə durub salam verir) - Yoldaş kapitan, xoş gəlmisən.
Bahadır - Ülkər xala! (Onu qucaqlayır. Sonra stolun yanına gəlir. Stolun üstündən bir kitab götürür)/
Biz qəmin çəkdik, sən etdin özgəyə qəmxarlıq;
Sizdə adət bumudur, böylə olurmu yarlıq?
Hanı, ey zalım, bizimlə əhdü-peyman etdiyin?
(Vəfaya) Vəfa, sən böyük Füzulini eşqinə şahid çəkirsən?
Vəfa - Bu, sən ayrılan zaman nişan qoyub getdiyin səhifədir, Bahadır!
Bahadır - Yadımdadır, kaman da belə, burda asılmışdı. Mənim əhdim vardı, Vəfa, mən səhər nəğməmizi bərabər oxumağa əhd etmişdim. (Kamanı götürür.) Telinin biri qırılmışdır.
Vəfa - Biz o nəğməni dördümüz oxuyardıq. (İlyas və Bahadıra baxır) Bir də o!
Bahadır - Muğan müəllim bilirmi?
İlyas - Çox səbrlidir. Yalvarmışdı, sən gələn kimi onu çağıraq. Hamısını sənin öz dilindən eşitmək istəyir.
Ülkər - Bircə otur görüm, yoldan gəlmisən. (Çay tökür). Əyləşin. Bayaq bir oğlan gəlmişdi. Səni soruşurdu. Dedi Bahadırın yoldaşıyam, adım da Əlidi.
Bahadır - Əli? Bəs necə oldu? Hara getdi?
Ülkər - Dedi dəyəcək yerim var, gənə gələcəyəm.
İlyas - Mən də Muğan müəllimi çağırım. (Çıxır).
Ülkər - Sənə çoban bozartması bişirmişəm, ay oğul. Sən həmişə kəndə gələndə, məndən onu istəyirdin. Əhd eləmişdim, sağ-salamat gələsən, bişirim. (O biri otağa keçir).
Bahadır - Deyəsən, Xasay haqqında bir şey bilmir.
Vəfa - Yox, ona heç bir şey deməmişik. Ay yarım olar ki, heç soruşmur. Söhbət düşəndə "allah kərimdir" deyir.
Bahadır - Belə mərd analar elə də mərd oğul doğar. Mənim bütün yaralarım sağalır. Ancaq Xasayla İntizarın yarası heç bir zaman sağalmayacaq.
Ülkər (gəlir) - Lap sən istəyəndir.
Bahadır - Qismət olsun, Xasay gələndə, lap qulplu qazanda bişirərsən.

Ülkər götürmək istədiyi fincanı salıb sındırır. Su dağılır.

Bahadır - Aydınlıqdır, Ülkər xala!
Vəfa - Allah qoysa, Xasay bu günlərdə gələr.
Ülkər (kəlağayısının ucu ilə gözlərini silib ağır-ağır Vəfanın qabağına gedir) - Qızım, bu vaxta qədər Bahadır yox idi, mən sənin dərdinin üstünə dərd qoymaq istəmirdim.
Vəfa - Nə var ki, Ülkər xala?
Ülkər - Hamısını bilirəm, al oxu! Burda hamısı yazılıb.
Vəfa - Ülkər xala (hönkürüb onu qucaqlayır).
Bahadır - Onun adı hücuma keçən döyüşçülərin bayrağı oldu.
İlyas, Vəsfiyyə, Muğan içəri girirlər.
Muğan (Bahadırın alnından öpür) - Xoş gəlmisən, oğlum!
Bahadır - Xoş gördük! Vəsfiyyə xanım, sizi də xoş gördük.
Vəfa - Oturun, niyə ayaq üstə dayanmısınız?
Ülkər - Vəsfiyyə, sən niyə oturmursan?
Vəfa - Əcəb yanmısan.
Muğan (Vəsfiyyəyə) - Otur, qızım. Ziyanın yarısından qayıtmaq da mənfəətdir.
Vəsfiyyə (Vəfaya yaxınlaşır) - Vəfa, məni bağışla, Bahadır qardaş, sən də bağışla!
Vəfa - Keçənə güzəşt deyərlər. Otur.
Vəsfiyyə - Yox, sən bilmirsən ki, mən nə deyəcəyəm.
Vəfa - Bilirəm, işə getmək istəmirdin, məndən də incidin. - O gün adını qəzetdə oxuyanda ürəkdən sevindim.
Vəsfiyyə - Yox, o deyil.
Bahadır - Bəs nədir?
Qapı döyülür.