O, Azərbaycana, odlar yurduna bağlıydı,
qocaman çinarın kökləri torpağın
dərinliyinə işləyib, bütün varlığı
ilə yere bağlanan kimi. Onun böyük poeziyası
bu torpaqsız yaşaya bilməzdi, canlı orqanizm
havasız, susuz, çörəksiz yaşaya bilmədiyi
kimi. O, "Pikasso ilə söhbət'' şerində
ulu rəssama müraciətlə bu haqda belə
deyir:
Sən Fransaya bağlısan
mən Azərbaycana,
mənim Kəbəm Bakıdır,
səninki Paris.
Sərt onsuz yaşaya
bilməzsən,
(Parisdə yaşamayanda
belə)
Mən Bakısız.
O, mənalı ömrünün bircə gününü
də bu torpaqsız, bu xalqdan ayrı yaşamadı,
doğma torpağın üstündə vüqarla
addımladı. Xalqının sevinci, uğuru öz
sevinc, uğuru oldu, kədəri onu məyus elədi.
Sevdi. böyük sənətkar ürəyi ilə,
sevdi öz işi, hünəri ilə vətənə
şan-şöhrət gətirənləri, xalqın
başını uca eləyənləri.
O, şer-sənət mülkündə
çox sənətkarı sevdi, səcdə elədi.
Lakin heç kimə oxşamadı. Azərbaycandan
savayı. Azərbaycan oldu ustadı da, ilham pərisi
də. Ana yurdun şəlalələri, çeşmələri
ilhamına axdı, təbiətin rəngləri
misralarına əlvanlıq verdi, çayları şerlərinə
güc, vüsət. Oldu doğma xalqın böyük
şair oğlu Rəsul Rza.
Dayandı ulu babaları, öyündüyü
sənətkarlarla—Nəsimi, Füzuli, Sabirlə
yanaşı, onların varisi, kiçik oğlu Rəsul
Rza.
Bu gün budur bizə təskinlik, təsəlli.
